WYSPA

Lomografia jest dziełem przypadku i on też staje się narzędziem sprawczym w rękach fotografującego.

O ile w tradycyjnej fotografii estetyka kształtuje, praktyka fotograficzna nakazuje a doświadczenia pokoleń uczą, to lomografia staje w opozycji do wszystkiego, co dotychczas uznawane było za udane zdjęcie. Często nieostre, przejaskrawione, silnie skontrastowane, lomograficzne fotki są obrazem chwili, która umyka, a wraz z nią przemija unikatowa mieszanka barw, gra światła i cienia, ludzie i przestrzeń w zmiennych konfiguracjach, życie, które nie czeka na nasz fotograficzny refleks. Read More →

Ulegając własnej przekornej naturze i pragnąc odróżnić się od koleżanek i kolegów z głównego terytorium Wyspy recenzujących literackie nowości, my ludzie z Cypla postanowiliśmy zająć się książkami, których w księgarni, ani Empiku nie uświadczysz (co najwyżej w antykwariacie) i których zdobycie stawia przed Tobą nie lada wyzwanie drogi Czytelniku.
Dziś, zgodnie z fotograficznym szaleństwem, który opanował skrawek naszego wyspiarskiego lądu prezentujemy:

„Poradnik majsterkowicza fotografa” Read More →

Bohater: Karol Hordziej – Urodzony w 1981 roku. Dyrektor artystyczny festiwalu Miesiąc Fotografii w Krakowie, wykładowca krakowskiej Akademii Fotografii, członek Fundacji Na Rzecz Rozwoju Sztuk Wizualnych, student Instytutu Twórczej Fotografii w Opavie (Czechy) oraz filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Założyciel pierwszej polskiej strony internetowej poświęconej w całości fotografii otworkowej www.pinhole.art.pl. Autor tekstów o fotografii – współpracuje z Fotopolis.pl, Imago, Biuletynem Fotograficznym oraz prowadzi bloga na temat aktualnych zjawisk na scenie fotograficznej www.hordziej.com/blog. Prowadzi również warsztaty fotografii otworkowej. Read More →

Przygotuj:
– puszkę z pokrywką
– czarną farbę
– szpilkę lub igłę
– materiał światłoczuły (klisza lub papier fotograficzny)
– gładki papier ścierny
– kawałek czarnego papieru
– dwie gumki recepturki lub dwustronną taśmę klejąca

1) Pomaluj wnętrze puszki czarna farbą i za pomocą szpilki lub igły zrób w niej malutki otworek (0,1mm -0,3 mm). Najlepszy otworek zyskasz wbijając igłę delikatnie młotkiem w bok puszki, tak, by powstało lekkie wybrzuszenie, które następnie trzeba wyszlifować papierem ściernym od wewnątrz.
3) Na przeciwległej ściance puszki również od wewnątrz umieść materiał światłoczuły. Zrób to w całkowitej ciemności by nie dopuścić do prześwietlenia kliszy bądź papieru.
4) Zasłoń „obiektyw” materiałem nieprzepuszczającym światła – będziesz go zdejmował na czas naświetlania. Funkcję migawki może pełnić kawałek czarnego papieru przymocowany za pomocą gumek recepturek lub dwustronnej taśmy klejącej. Powodzenia!

Na podstawie:
www.pinhole.art.pl, autor Karol Hordziej
http://pl.wikipedia.org/wiki/Fotografia_otworkowa

Camera obscura (z łac. ciemna komnata) – inaczej ciemnia optyczna. Zaciemniona przestrzeń (może to być zarówno pokój jak i niewielkie pudełko), do której poprzez bardzo mały otwór wpada światło, tworząc na przeciwległej powierzchni obrócony obraz rzeczywistości zewnętrznej.

Zastosowanie camery obscury było bardzo szerokie: od czarów i magii, poprzez obserwacje naukowe, aż do celów artystycznych i rozrywkowych.
W starożytności stosowali ją kapłani i magowie. Jednak już wówczas wykorzystywano ją również do naukowych obserwacji. W X wieku za jej pomocą obserwował zaćmienie Słońca arabski matematyk i astronom Ibn al Haitham (Alhazen). Kontynuatorami jego dzieła w XIII wieku byli polski uczony Witelo, zwany też Witeliuszem (z opisanych przez w traktacie Optyka praw ludzie nauki korzystali przez prawie trzysta lat) oraz Roger Bacon, który z powodu swoich eksperymentów został podejrzany o „czary” i dwukrotnie wtrącony go do więzienia.
W XVI wieku Leonardo da Vinci dokonał teoretycznego opisu camera obscura w dziele noszącym tytuł Codex Atlanticus.
W okresie Odrodzenia posługiwał się nią Mikołaj Kopernik; gdański astronom Jan Heweliusz; holenderski uczony Rainer Gemma Frisius oraz neapolitańczyk Giovanni Batista delia Porta, który swą pracę opisał w dziele pt. Magia naturalis, zalecając używanie ciemni optycznej do odwzorowywania rysunków.
W XVII zakonnik Johann Zahn zmniejszył rozmiary camera obscura i zastosował w nich, jak to dzisiaj mówimy, wymienną optykę. W tym samym mniej więcej czasie jezuita Athanasius Kircher dokonał pewnych zmian i otrzymał „latarnię magiczną”, za pomocą której przedstawiał powiększenia obrazów. Urządzenie to uważa się za prototyp rzutnika.
Udoskonaloną (zaopatrzoną w soczewki) camera obscura wykorzystywali w malarstwie m. in. Canaletto i Vermeer.
W ubiegłym stuleciu camera obscura służyła głównie rozrywce. Kamery miały kształt małych pałacyków lub latarni, obiektyw zamocowany był na obrotowym lustrze tak, by zebrani w środku widzowie, wykupiwszy uprzednio bilet, mogli oglądać na stole ruchomy, kolorowy obraz tego, co działo się na zewnątrz.

Na podstawie:
Ignacy Płażewski „Spojrzenie w przeszłość polskiej fotografii”, Państwowy Instytut Wydawniczy 1982
Karol Hordziej – www.pinhole.art.pl
http://pl.wikipedia.org/wiki/Camera_obscura
www.planetawiedzy.pl/story.php?title=Camera-Obscura
www.few.pl/historiafotografii.doc