WYSPA

wyczułam, że już od progu patrzył na mnie.
średniego wzrostu, szeroki w barach, szpakowaty.
nie wiem, czy to niemiec. nie słyszałam, jak mówi.
siedziałam w kucki nad pudłem konserw i naklejałam ceny.
biały, wysoko rozpięty fartuszek. nagle zorientowałam się, że: za wysoko.
pod spodem nie miałam nic. było gorąco, a fartuszek i tak
przyciasny. wolałam zapomnieć o majtkach. Read More →

wieś dragozetići leży na północnozachodnim krańcu wyspy.
tuż obok przystani promu w porozinie.
strome dojście, stłoczone uliczki, domy z tarasami,
kościół i stara włoska szkoła: wielki budynek z wielkimi
rozbitymi oknami, bo w szkole już od dawna się nic nie dzieje.
jedyne miejsce, które oddycha przestrzenią, wypełnione jest pustką.
tak naśladuje opowieść o wyspie, wielkiej i opustoszałej, albo tak się tylko zdaje, Read More →

yves wysłał mi sms:
pewna włoszka trzeci już dzień ogląda mnie pod wodą
a ja ją oglądam. jesteśmy tam nadzy i sami. gdy wypłyniemy, nie znamy się.
odpisałem mu w naszym codziennym slangu;
be cool! stay well! potem znów, jak świadczy następna wiadomość,
zanurkował, gdyż tam jest spokojnie i wyjątkowo pięknie.
rozumiałem to jego wołanie z drugiego, odległego brzegu. Read More →

skurcz na twarzy zapowiadał inną kolejność zdarzeń:
rozgrzane ulice, muzyka turecka pod oknami: jakbym się
na chwilę zagubił w nieznanym mi krajobrazie.
daremnie docierały tu poruczenia z odległego statku,
daremnie głos rozedrgany niósł się na wietrze: Read More →