Głupie pomyłki i drobne kłamstwa
zmieniające bieg życia.
Tragedia jak sroka o zielonkawym ogonie
podskakuje przez chwilę w miejscu,
a potem zrywa się i frunie nad wzgórzem,
gdzie wschodzi różowozłote słońce,
gasząc blask tanich świecidełek.
Jej z pozoru lekkie i połyskliwe skrzydła
rzucają cień na całe nasze życie
kradnąc jego niewinną, radosną pozłotkę. Read More →

(Nad pierwszym wydaniem Niepokoju)

1.
Zbiór wierszy Niepokój z 1947 roku to jedyna ważna książka Tadeusza Różewicza, jakiej nie mam w domowym księgozbiorze, chociaż mam takie białe kruki, jak: Czerwona rękawiczka, Pięć poematów, Czas który idzie i Równina, wszystkie trzy wydania Twarzy, ponadto Opadły liście z drzew oraz Przerwany egzamin, a także w jednym tomie Zieloną różę. Kartotekę, o pierwszym wydaniu bibliofilskiej Historii pięciu wierszy już nie wspominając. Read More →

Tli się
warstwa powietrza
(T.K.)

Zagubione ziarna prosa.
Racja nasza wielogłosa.
Pożar zmyśleń, a nie myśli.
Oni przyszli. Myśmy wyszli.
Świt się rozstał ze swym światem.
Zamiast zysku mamy stratę.
Mowa nasza bywa nudna.
Trzeba ją częściej – wyludniać. Read More →

Wszystko po staremu. Tło stoi głuche
i nie ma nazwy, choć „Parada blizn” zadowoli wielu.
Czy to ostatnia twarz w tej sprawie?
Kiedyś rósł sercem, dziś kością twardnieje.
Na powrót mów na przekór. Niech przestrogą
a nie nowinką stanie się jego przygodna krew.
Niech nastanie powstanie z martwych.
Każdy wie, kim jest i za czym tęskni