Cisza, upał; obłok trąca o obłok. W dole kierdel białych owiec, przesuwających się po łące, które z wysoka wyglądają jak rojące się w mrowisku białe jajeczka.
Ze szczytu Nosala widać rozciągającą się panoramę szczytów górskich, dolin z rzeką i domkami, które zbiegły się w dole do wodopoju tworząc miasto. Read More
udrzwiony
cały w skłonach
Singapurczyk Siu Lao Kiu
jak kariatyda podtrzymująca na głowie dwadzieścia pięter
w wolnych chwilach rozmawia ze złotymi rybkami
uwięzionymi jak on
w hotelowym akwarium Read More
Zawinięty od stóp do głów
W bawełnę słów
Okrągły z wierzchu
kanciasty w środku
Gdy go zapytasz co myśli naprawdę
Zawija się jeszcze szczelniej
w kokon jedwabnika
I znika
Chińczyku Chińczyku
Wyjdźże z aksamitów
pokaż swoją twarz
Co tam w środku masz
Boże jakie bliskie
to co tak odległe
że przyprawia
o zawrót głowy
gdy pijemy
przez lunetę słomki
Indonezję
i mleko z kokosa
w knajpce na palach
pod palmami
jak astronom nieznane gwiazdozbiory
i podjeżdżają ciemni od tajemnicy
Indonezyjczycy na skuterach
przyglądając się nam w skupieniu
niczym ufoludkom Read More
Świat się zerwał jak latawiec z uwięzi
I przed siebie jak szalony pędzi
Powiedz życie powiedz świecie
Gdzie się śpieszysz
Że nam chwilą
Nie pozwalasz się nacieszyć
Powiedz świecie powiedz życie gdzie tak gnasz
że powstrzymać cię nie zdoła śmiech ni łza
Może w górze ktoś przyśpieszył zegary
Poprzestawiał wskazówki i miary
Powiedz świecie powiedz życie gdzie tak mkniesz
I co czynić by spowolnić planet pęd Read More
Pamięci Adolfa Rudnickiego
Mam taką swoją małą teorię. Kiedy w dzieciństwie mieszkało się tak wysoko, całe życie potem widzi się jak z lotu ptaka. To taka mała teoria, na własny użytek. Nie dla potomności. Dobrze jednak, że mam teorię; że mam jakąkolwiek teorię, którą mogę zapisać i cieszyć się, że pośród tego całego przepływu ludzi i zjawisk, rzeczy i materii, substancji duchowej i nie, jest jakaś teoria, choćby była największym złudzeniem. Ma ona swe podstawy w czasie najpierwszym. A więc balkon wysoko nad ulicą, za oknem piękne obłoki – stąd może obłoczność całego życia. Dalej las, lotnisko, hangary samolotów, wiadukt i koniec świata. Tak, koniec świata, bo dalej nie można chodzić samemu, a i nawet nie ma po co. Tu jest wszystko. Książki, obrazy, płyty ojca, czytanie pod kołdrą z latarką, noce, kiedy nie chce się spać i dnie, kiedy śni się, śni niewiarygodnie. Bo tu jest cała niewiarygodna oniriada, lekkość, nawet kiedy boli, lekkość. Telewizor zawsze wyłączony, nawet nie wiadomo, czemu służy, a książki ciekawią, choć niektóre tylko do połowy, albo i nieco wcześniej. Read More
PROZA
POEZJA
ESEJ
REPORTAŻ
WYWIAD
MACKIEWICZ
NOWE NAZWISKA
GALERIA NA WYSPIE
FELIETON
RECENZJE
KRONIKA
KRONIKA REGIONALNA
CYPEL
NaHaku&TyFon&another The best of You Tube