Staruszka siedzi w fotelu.
Syn planuje remont jej mieszkania – dla córki.
Bo kiedyś, bo już całkiem niedługo…
Staruszka jest człowiekiem.
Czuje, że jest meblem.
Fotel otula ją łagodnie,
szumi dębem, słońce wnika przez liście, pachnie ciepłym lasem.

Potem go porąbią.