Spoglądał na innych. Przyglądał się. Ona – zapiszmy, ona do niego przyjdzie dziś wieczorem i będą się kochać. Długo kochać. Bardzo długo. Potem powie, że nigdy jej nie było tak cudownie jak z nim. Nigdy wcześniej. „Jak ci coś nie pasuje, to trudno.” On ma władzę, ma papier i długopis, może opisać całą tę historię. Tak właśnie chce, aby to wyglądało. Nie będzie inaczej. On ma władzę, nie możesz się temu sprzeciwić.
– Tak, teraz podnieś nogę. Teraz zakręć tyłeczkiem – tak, zrobisz to, co ci każę, co napisałem. Będziesz u mnie całą noc robiła co tylko zechcę. Tak, chodź tutaj. Nie możesz mi się sprzeciwić. Ja mogę wszystko, mam długopis i kartkę papieru, zapiszę to, co zechcę – nie masz wyjścia, bejbe. Potrafię pisać, nie możesz mi się sprzeciwić. Read More →

Siada na krześle ustawionym na tarasie i patrzy na góry. Jesień. Szczyty zawsze ośnieżone, a w dolinach kolory zielony i żółty. Gertrud patrzy na ciemniejącą w wieczornym świetle linię szczytów odcinających się od nieba. W Obertsdorfie o tej porze dnia zawsze panuje głęboka cisza. Za sobą ma Gertrud przestronny salon, na kominku płonie kilka polan. Kobieta szczelniej otula pledem kolana, jest sama, na śnieżnej czapie słońce rysuje ostatnią plamę.
Dzisiaj Gertrud napisała dziesięć stron nowej powieści, potem podyktowała listy swej sekretarce, a po jej wyjściu zjadła lekki posiłek złożony z kromki ciemnego pieczywa, owczego sera, jabłka. Właściwie warto uczcić koniec tak wspaniałego dnia, kieliszek czerwonego wina byłby zwieńczeniem wieczoru z całkiem czarnymi już teraz szczytami i głębokim cieniem kładącym się w dolinie. Gertrud jednak nie rusza się z miejsca. Nie myśli o niczym, pisanie, spotkania z czytelnikami, z wydawcą, rozmowy z najbliższymi przyjaciółmi, filiżanka kawy przy stoliku, w ogródku cukierni na Residenzstrasse w Monachium, jeszcze Asamkirche, złoty kościotrup szczerzy tam zęby, to wszystko nie zaprząta teraz uwagi siedzącej na tarasie swego domu. Przecież tu, w górskiej miejscowości, odnalazła wreszcie spokój, może pisać, odnaleźli ją po wojnie, po tym wszystkim, co naród zrobił sam ze sobą. Cenią, czytają, piszą listy. Gertrud pracuje, dzień po dniu, tak spełnia się życie, a alpejskie powietrze tylko służy, kiedy co dzień zasiada do biurka. Read More →