Justynie

Pęka torba ze śniegiem; ulice stapiają się
pośpiesznie, woda wypłukuje nas z przerębli
jak karpie. Idą święta.

Musimy zrobić spis wydatków,
bo kryzys nie zamierza oszczędzać
ani na obrusach w bombki, ani twoich stringach.
Jakby to było najważniejsze: kurczenie
i rozkurczanie metalicznych zdań.

Wyspowiadam się u księdza–egzorcysty,
który nauczy mnie zaklinać niekończące się
historie o wiadomościach w plastikowej butelce —

to liryka korkowa, moja droga,
więc przestań pisać przy mówieniu.

Dobrze mnie zrozum;
jest biały dzień, za biały
na wiersz.