na wszystkich morzach świata jest tak samo.
ciemne kawałki sztormu płoszą żeglarzy,
odłupują sól i witaminy, drążą tunele
w policzkach i na ustach. nie przestaje

działać elektryka, a pod ziemią powstają
cuda architektury, bure pałace, przewrócone
wieże i oazy ciemnej wody, co chlupocze
i grzechoce jak zabawka bogów straszących

ostatecznym rozwiązaniem, wyciągnięciem
wniosków. Stary marynarz hipnotyzuje
olbrzymie dorsze i węgorze, przez ręce
przeciskają się zmęczone liny, resztki snu

i zapowiedź klęski, na której zbudują nowe
królestwo oceanów bez kresu. Będziemy
pływać bez końca niesieni ciepłymi prądami
samotnych zatok i burzami, co plują łuskami deszczu.

Kraków, 8 czerwca 2009 r.