Pamięci mojej matki

To kres ciemności: życie masz za sobą
kamienie dróg w kurzu i głębokie wody
widzę naszych wędrówek ubogie gospody
które przypominały wnętrze grobu

Czym były formy moich poetyckich bytów?
teorią bez Esencji… jesienią i murem
moje radosne wizje schodzą z wielkiej góry
jak alpiniści którzy nie zdobyli szczytu

Twoja czarna suknia usnęła w fotelu
zapach jej perfum wciąga mnie w przepaść bez celu
gromnicą była kiedyś mistyczną potęgą
długo długo chroniła mnie przed czarną Księgą