Zakopałam naszą miłość
w ziemi żyznej
pod malwą wysoką
narzeczoną słońca
by wzrosła jak ona
zanim wrócisz do mnie
narzeczony ziemi
ale przyszedł świat
ze zmierzwioną sierścią
wygrzebał naszą miłość
rozrzucił na wietrze
w cztery świata strony Read More
Kiedyś gubiłam parasolki rękawiczki apaszki
teraz zaczęłam gubić wspomnienia
zostawiam je u dentysty w pralni
na każdym kroku
wypadają mi spod powiek
nie jak łzy
bo wtedy pozostałby po nich chociaż żal
nie jak drzazga w oku
bo pożegnałabym je z bólem
wypadają bez jednego mrugnięcia Read More
Założyłam ptasie gniazdo
i noc rozświetliła się stubarwnym śpiewem
założyłam ogród
i tysiąc motyli wiruje nade mną
założyłam okręt z rozpostartym żaglem
i każdy port staje przede mną otworem Read More
W rzymskiej krypcie kapucynów
na via Veneto
śmierć wydaje się bardzo ludzka
wykonano ją z ludzkiego szkieletu
jej ludzka czaszka patrzy na nas ze sklepienia
bardzo ludzko – bez gniewu
w jednej dłoni ma wagę
którą waży ludzkie losy
wagę wykonano z ludzkich piszczeli Read More
Śmiech ugrzązł mi w gardle
dwóch lekarzy w czerwonych kitlach
wyciągało go długimi szczypcami
wrzucili go do srebrnej kuwety
i zapomnieli
spiesząc do spraw
niecierpiących zwłok Read More
Paweł Morowic był poetą. Zamordowali go ludzie ze wsi, w której mieszkał. Sprawa została zatuszowana. Człowiek ten znęcał się nad ludźmi przez wiele lat. Prawdopodobnie zostałby za to skazany i wsadzony do więzienia, stał się jednak ofiarą. Postawiono mu pomnik jako wybitnemu synowi tej ziemi, jego imię nosiła jedna ze szkół w okolicy. Po wielu latach, zbiegiem okoliczności, kiedy zamordowano wnuka poety, myląc go z bardzo podobnym do niego bratem, wyszły na jaw zeznania ludzi, którzy byli skrzywdzeni przez Pawła Morawica. W teczce znajdowało się około dziesięciu takich zeznań. Ich treść została już wielokrotnie odczytana. Read More
W poszukiwaniu pramaterii
Urodzona w roku 1962, w Sulechowie koło Zielonej Góry, na początku lat osiemdziesiątych studentka psychologii i psycholożka-wolontariuszka pracująca z chorymi objętymi systemem psychiatrycznej terapii środowiskowej, w roku 1985 wyszła za mąż, w 1986 wydała na świat syna, wkrótce potem wyjechała do pracy do Anglii i tam – po przekroczeniu kolejnego, bardzo wysokiego progu psychicznej dojrzałości – powzięła postanowienie, by zająć się pisarstwem. Wówczas narodził się pomysł jej pięknej i okrutnej powieści-baśni o poszukiwaczach Księgi Życia. Wcześniej jednak powstał tryptyk opowiadaniowy znany pod nagłówkiem „Szafa”, który wszakże ukazał się dopiero, gdy Olga Tokarczuk była już autorką głośnych powieści: „Podróży ludzi Księgi” (1993), „E.E”. (1995) oraz „Prawieku i innych czasów” (1996). Read More