Rok osiemdziesiąty drugi. Prawdopodobnie.
Na pchlim targu… Jakie to miasto? Cyganie
Nawołują, obracając w dłoniach żeliwne
patelnie. Duszno, parno…
Koszula przylega do wilgotnej skóry.
Jasnobłękitne podniebne pastwiska
między straganami. Read More
Moja matka ma prorocze sny.
Podobnie jak jej matka i podobnie
jak matka jej matki… Długo by wyliczać.
Cały korowód skromnych i pracowitych kobiet
obdarzonych niezwykłym darem i talentem.
Wszystko przewidziane, jedynie do spełnienia. Read More
(fragment)*
Chodziła uliczkami tej niewielkiej wyspy.
Szukała czegoś, może pragnęła aby ktoś ją spotkał.
Przed zmierzchem. Tylko tutaj ten blask
Pomarańczowy na skruszonych murach… Szczególny błękit.
Jej sposób poruszania się miał w sobie wiele
Z dostojeństwa ciszy, gdy wszystko zamiera. Read More
Andrzej Stasiuk, Dojczland, Czarne, Wołowiec 2007, s. 112
Jak wiadomo Andrzej Stasiuk (współ)wydaje swoje książki, ale tym razem posunął się o krok dalej i sam siebie zrecenzował, umieszczając
na okładce najnowszej powieści odpowiedź na pytanie: Czym jest „Dojczland”? Czym jest książka, dotycząca kraju, którego współczesnym symbolem nie jest już swastyka, a emblemat mercedesa? Read More
(22 IX 1949 – 6 VI 1994)
Tadeusz Siejak, jeden z ważniejszych pisarzy lat osiemdziesiątych XX wieku, dziś klasyk polskiej literatury współczesnej, nie żyje od trzynastu lat i już dzieli los Nieobecnych: zapomnienie. Czasem któreś z czasopism literackich zamieszcza fragment jego nieznanej powieści, z rzadka przypomina go ten czy ów krytyk średniego pokolenia. Dla młodych nazwisko jego to przeważnie pusty dźwięk.
A jakimż rozgłosem cieszyły się ćwierć wieku temu kolejne części jego tetralogii: Oficer (1981), Próba (1984), Pustynia (1987), Dezerter (1992)! Wynosili je pod niebiosa krytycy, zaczytywali się nimi zwyczajni czytelnicy. Były nagradzane, ekranizowane, przerabiane na sztuki teatralne i słuchowiska. Wydawane w znacznych nakładach, rozchodziły się na pniu. Z czego wynikała ich popularność? Read More
(fragment niedokończonej powieści)
1 marca 1969 roku, sobota. Sala nr 8 Oddziału Urologii Męskiej
Zapach deszczu i ziemi. Nawet tutaj, w samym jądrze miasta, przedostaje się przez cały ten zgiełk na dole. Wiosna. I wyraźnie słyszę kosa. Nawet, pod zachodzące słońce, widzę jego szarą kulkę nas jednej z anten telewizyjnych za placem.
Prawdziwość przebija się przez linię prostą miasta. Zimy prawie nie widziałem. Podobno było kiepsko. To się nazywa krwotok wewnętrzny i zewnętrzny zarazem. Wszyscy skakali koło mnie, jakbym już umierał, aż chwilami było to śmieszne. (Swoją drogą, śmierć przez wykrwawienie jest w miarę przyjemna. Okropnością jest pisać takie rzeczy, ale jeśli rzeczy tak właśnie się mają?).
Grażyna przesiedziała u mnie trzy pełne noce. Na zmianę z matką. Chyba się trochę poznały. Muszę to zbadać. Read More
W niewielkiej salce paryskiego Centre Pompidou prezentowane jest dzieło Christiana Boltanskiego La vie imposible. Przyćmione światło stwarza nastrój odpowiedni do oglądania umieszczonych w oszklonych gablotach fotografii z kolejnych okresów życia artysty, listów, fragmentów dawnych zapisków, różnego rodzaju – prawdziwych i fikcyjnych – świadectw egzystencji. Odsyła także do myśli zawartej w tytule pracy francuskiego artysty i sygnalizowanej w notce charakteryzującej dzieło. Czytamy w niej m. in., że twórca powraca do jednego z najwcześniejszych swoich tematów „niemożliwego odtwarzania własnego życia” („la reconstitution impossible de sa propre vie”). Read More