Pochmurno. Wiosna wstrzymała swój pęd?
Coś niewypowiedzianego ze snów
przeniosło się na jawę.
Ostatnie płachty śniegu nikną.
Głosy srok pobudzają do działania.
Wibrujące dźwięki zza domów przypominają mi,
że miasto jest jawą, a moje sny
rzeczywistością minioną. Read More
Słucham Symfonii „Niedokończonej” Schuberta.
Nad moją głową podróżują chmury
jak spokojne frazy muzyczne.
Muszę zbić majątek, żeby jeździć ich śladem,
zatrzymywać się w tych samych hotelach
(przestronnych, z widokiem na Ziemię). Read More
Głosy wróbli brzęczą
jak drobne monety
przesypywane przez palce.
Miałam tańczyć z radości,
a tylko siedzę i patrzę
na krawędź dachu
opuszczoną przez ptaki. Read More
Olga Tokarczuk, Bieguni, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2007, s. 466
Nie myl siebie z życiem,
a życia – ze światem.
Spuść dom z łańcucha-
Niech leci…
„Gwoździe do budowania wsi Marszkonie”, Rimvydas Stankevičius
Być może gdyby Olga Tokarczuk znała ten fragment opowiadania litewskiego autora, uczyniłaby z nich motto swojej nowej powieści pt. „Bieguni”. Niezaprzeczalnie łączy się ono z nakazem pisarki: „Ruszaj się, ruszaj. Błogosławiony, który idzie”. Jakby chciała nam powiedzieć, że już czas wyruszyć w podróż, zebrać wszystkie manatki, myśli i słowa, wydobyć je na powierzchnię. Najpierw powoli: piechotą, spacerkiem, potem szybciej, odważniej: metrem, samochodem, kajakiem, rumakiem, autostopem, samolotem.
I zanim się obejrzymy jesteśmy już podróżnikami, turystami, pielgrzymami… Read More
Włodzimierz Kowalewski, Excentrycy, W.A.B., Warszawa 2007
Włodzimierz Kowalewski, pisząc „Excentryków”, w których niemal z każdej strony wyziera jakiś puzon, kontrabas czy trąbka, w gruncie rzeczy opowiada o iluzji. Tu nic nie jest prawdą, a zarazem wszystko jest, bo przecież mogłoby nią być. Nawet swing, który opiera się na prawdziwych emocjach, jest złudny, gdyż sam je tworzy i to tylko wtedy, gdy trwają: „I’m. Getting Sentimental Over You”, „Moonlight Serenade” czy „Sweet Georgia Brown”. W „Excentrykach” fragmenty poświęcone muzyce ogrywają zresztą taka rolę jak w tradycyjnej powieści opisy przyrody. Read More
Człowiek nie jest doskonałym automatem, ma namiętności, popędy, słabości, popełnia błędy, wcześniej czy później zdradzi się jakąś pistacją…
(I. Newerly, Opowieści z Dzikiego Zachodu)
Pewnego dnia, w pierwszych latach XX wieku okazało się, że świat nie jest całością, historia zrywa się z łańcucha, a Bóg przestaje być nośnikiem czytelnych znaczeń. Popękana rzeczywistość, rozsadzana wewnętrznym napięciem między mnożącymi się biegunami jest zbyt różnorodna i wieloraka. Przekracza możliwości jednego demiurga, który niejako pozwala na przybycie wielu bogów-barbarzyńców o nigdy niezaspokojonym apetycie. To oni próbując ów świat zawłaszczyć siłą, czynią go przestrzenią olbrzymiego ucztowania. Read More
Było tyle, ile powinno być.
Nic krócej, nic dłużej – powiedział.
Jedno
Wspólne.
Zbudowaliśmy na piasku.
Naszą małą cywilizację, mowę, wzór. Read More