Jest rok
pięć miliardów dwa tysiące siódmy
nasze stare słońce
umiera
łuna objęła połowę nieba
objęła zrazu czule
karminem pąsem i żółtą lamówką
szybko jednak
odrzuciła te panieńskie łaszki
i jednym gestem skrwawiła całe niebo
a potem stało się
jasno jak w dzień
pierwszy dzień
na naszej nowej nocnej planecie Read More
Zamglonym świtem
stada porannych staruszek
obsiadają nasz park
na wszystkich ławkach
rozlega się
o dzieciach
o wnukach
prawnukach
pra–pra Read More
Odejdę
pozostawię ci
cztery ściany
cztery kółka
cztery zera
na niedojedzonym koncie
odejdę
ale
odejdzie ze mną
mój cień
co chronił cię w skwarne lato
odejdą moje myśli
co otulały cię płaszczem
w chłodny londyński poranek
odejdzie moja miłość
odejdzie powoli
jak nastroszony kot Read More
Ile Polki we Włoszce?
Mama Polka, tata Włoch. Rozmowy prowadzone po włosku przy świątecznym stole zastawionym polskimi potrawami. Polscy uchodźcy ukrywani przez ojca w Sofii podczas II Wojny Światowej, artyści znad Wisły odwiedzający Florencję w latach 60. W takiej atmosferze dorastała tłumaczka Vera Verdiani — ambasador literatury polskiej w Italii. Z Verą Verdiani spotykamy się w miejscowości Fiesole, położonej pomiędzy florenckimi wzgórzami. Opowiada nam o swoim dzieciństwie i młodości. Urodziła się 28 marca 1935 roku we Florencji. Ojciec Włoch — Carlo Verdiani, mama Polka — Hanna Konwerska poznali się w Warszawie na kursach włoskiego w Istituto Italiano di Cultura „Dante Alighieri”, gdzie Carlo Verdiani pracuje przez jedenaście lat, aż do 1939 roku. Następnie przenoszą go do Sofii. Vera Verdiani dzieciństwo spędza w Bułgarii. Read More