15 wrz

MACKIEWICZ. Maria Zadencka: Barbara i Józef Mackiewiczowie w Rapperswilu

Mówi się, że ”patos emigracji polega na braku poczucia trwałości i satysfakcji, jaki płynie z kontaktu z ziemią”, ponieważ ”powrót do domu jest niemożliwy”. Ktoś inny zwykle dodaje: ”tak, niemożliwy, ale stale oczekiwany”, ponieważ jednak poczucie trwałości i satysfakcji daje praca nad usunięciem powodów opuszczenia kraju. Historia Barbary i Józefa Mackiewiczów jest historią exulantów, na której każdy wypowiadający się o emigracji autor mógłby budować swoje rozważania i definicje. Właściwie był to może też podstawowy, chociaż nie sformułowany wprost, temat większości rozmów w trakcie sympozjum w szwajcarskim Rapperswilu poświęconego życiu i twórczości obojga pisarzy . Co decydowało o ich wyborach? Jakie były po-wody po-zostania na emigracji – znany był już od dawna konflikt między braćmi Stanisławem Catem Mackiewiczem a Józefem dotyczący tej kwestii. Read More

15 wrz

Piotr Makowski: Kogut

1.  Pytasz, co czułem, a ja patrzę na ciebie, bo nie rozumiem.
Spójrz: to było naturalne. Chciałem szybko zostać mężczyzną, a to była jedyna droga. Kiedy podał nóż, wziąłem go. Nie uciekłem do matki. Bo trzeba się pocić i grzebać w cudzych bebechach. Ręce ubrudzić cudzą krwią. Własną też. Trzeba mieć oddech z przedwczoraj. Atakować strawionym winem i spaloną śmiercią, w kieszeniach mieć resztki tytoniu i filtry oderwane od tych wszystkich fajek. Zostawiać po sobie butelki w garażu, w chlewie i drewutni, żeby łatwiej było trafić z powrotem.
Ale najpierw trzeba zabić. Read More

15 wrz

Lilla Latus: Drugie zlodowacenie

rozkochałaś jego dom
a potem odchodziłaś
po kawałku
zabierając z sobą sens
życia
on patrzył
i zapamiętywał cię
w niebieskiej sukience
jakiej nigdy nie miałaś
w spojrzeniu jakim obdarzał
twoją skórę
było nieświadome uwielbienie
dla tysięcy lat historii
chińskiej porcelany Read More

15 wrz

Lilla Latus: Śniadanie

Jałowość tego posiłku dorównuje jałowości
dnia, który sięga południa. Wieża kościoła sterczy
wyzywająco, chwieje się razem ze mną.
Chmury nad nami ciemniejsze,
a szczęśliwe – mają niebo nad sobą. Godzina młoda.
Za młoda, by ją przespać, nasunąć snem na oczy. Read More

15 wrz

Rafał Wojasiński: Stara

I

Pracuję na drodze przez całe życie. Nie wiem ile tego życia mam. Nie policzę tego. Noszę narzędzia. Odwalam łopatą ziemię albo pilnuję barakowozu – zostaję wtedy na noc sam. I to kocham najbardziej, to jest najlepsze na świecie.
Czasami mi się śni śmierć, przychodzi do zimnego barakowozu i się śni.
Mam żonę i dwie córki, które mają mężów. Żona moja jest stara, ale chyba ciężko pracuje, jak ja jestem na drodze. Mówię na nią „Stara”.
Los jest dla mnie dobry. Nigdy nie musiałem uczyć się czytać i pisać, a żyję mam pracę i śni mi się wiele rzeczy, na przykład, że latam samolotem. Read More

15 wrz

Marlena Prażmowska: Z nieba na ziemię. O twórczości Wiesława Myśliwskiego

W twórczości Wiesława Myśliwskiego opisywana rzeczywistość otacza autora, opływa, wrasta się i wyrasta z niego. Myśliwski jest narratorem i obserwatorem jednocześnie, twórcą i tworem. Opisując rzeczywistość, posługuje się metaforą, pozwalając uwierzyć czytelnikowi, że jest ona jej częścią, że jest tylko znakiem, który, odczytany we właściwy sposób, może stać się drogowskazem. I podobnie jak w prozie Myśliwskiego metafora okazuje się być jednym ze sposobów komunikowania się pomiędzy autorem a czytelnikiem, tak w życiu umożliwia porozumienie pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Metafora w twórczości Myśliwskiego łączy ze sobą dwa światy: stwórcy i tworzonego, a jednocześnie stanowi granicę, a więc dzieli je jak widnokrąg, i jak widnokrąg granica ta jest tylko pozorna, bo widnokrąg to punkt pozornego zetknięcia się ziemi z niebem. Read More