Jackowi Napiórkowskiemu
Na leśnej polanie trzy syczące żmije
nad źródełkiem wśród poziomek
owinęły się kiedyś wokół szyi
moich niebieskich letnich kolonii
Były to podróże do Raju
wśród pokrzyw wąskotorową kolejką
dzieci biednych rodzin
daremnie księżyc ich opiekun
ubrany na czarno
w noce jesienne na cmentarz przychodzi Read More
Pamięci mojej matki
To kres ciemności: życie masz za sobą
kamienie dróg w kurzu i głębokie wody
widzę naszych wędrówek ubogie gospody
które przypominały wnętrze grobu
Czym były formy moich poetyckich bytów?
teorią bez Esencji… jesienią i murem
moje radosne wizje schodzą z wielkiej góry
jak alpiniści którzy nie zdobyli szczytu Read More
Dziś kolęda jest tylko emocją folkloru
bez epifanii ozdobą wieczoru
osłabia mi ducha… okna kolorowe
od choinek i wspomnień wszystkich dzieci zachwyt
wydają mi się cmentarzami w Dniu Zadusznym
Czuję wstręt, kiedy kolęduje ateista:
telewizyjna osobowość marność
nie widzę w tej kolędzie swego domu,
kuzynki Jadzi… tylko gwizd kąpiącej się ironii
w krwi śmiechu i w krwi zwierząt… strach ogarnia Read More
Milczy o zmierzchu pociemniałe babie lato
jak szewskie nici mojego ojca zszywające grobowe buty
unosi je szelest jesienny ku północnym zawiejom mojego życia
kiedyś na wzgórzu gdy się zapadało
zjawiły mi się trzy uśmiechnięte sfinksy
trzy szanse… nie pojąłem ich tajemnych znaków
Biedny klasztorny Norwidzie… czy poezja jest dobrocią?
Lautreamont zmienił ją w eschatologiczną formę zła
i świat się swoją duszą zachwycił w jej zwierciadłach Read More
dla Natalii Dysarz i wszystkich dzieci
Czy po ciemnym końcu świata
Bóg ocali wszystkie
zwierzęta i ptaki
motyle i ważki?
Watykan udziela
odpowiedzi niejasnej Read More
Lalka… Takie nazwisko dostał nauczyciel z lagru Auschwitz Idzik zaraz potem, jak podarł moją czapkę hitlerówkę: Lalka.
Ja nie po żadne tam pierdoły, nauki jakieś i pouczenia, ja swoją łysą pałą błysnąć nauczycielowi Lalce w ślepia leciałem teraz co rano do szkoły. I nie powiedziane, czy Lalka nie po to przychodził naszą klasę uczyć, żeby mnie rozumu uczyć.
Przychodził zaś z dnia na dzień bardziej galanty i wysztafirowany. Lelek, laluś, lala! Pachniał jak róża. Szary garnitur w paski i prążki wyprasowany był na blachę. Kanty spodni jak brzytewki. Wykrochmalona koszula sztywna, jak śnieg biała, gładka, bez jednej zmarszczki. Zapięty pod szyją kołnierzyk ozdobiony był wzorzystym krawatem, błyszczące jak złoto spinki spinały mankiety. Czesał się z przedziałkiem: każdy włosek na głowie musiał wiedzieć dokładnie, gdzie jego miejsce. Tak samo zawiązane na akuratne kokardki sznurowadełka jego zawsze błyszczących jak szybka w oknie trzewiczków. Laluś, Lalek, ba – Lalka! Read More
Zawsze daleko od obszaru, w którym się jest, w przestrzeni tęskniącej, by stać się miejscem, otoczony coraz to innym chaosem żyje okruch, ułomek lądu, fragment spragniony całości. Zawsze bardziej tam niż tu, pomiędzy teraz i wtedy wyspa rodzi się z ognia lub śmierci – wybucha z wnętrza jako erupcja nadmiaru i zastyga jako znak walki sił tworzenia z siłami destrukcji lub narasta powoli, budując swą strukturę ze szkieletów istot, których czas przeminął. Zawsze pozostaje tworem tymczasowym, zagrożonym kolejnym kataklizmem, jednak niesłychanie ważnym jako znak i tekst. I choć czasem bezludna, częściej przypomina Rabelaisowską Prokurancję – krainę całą zabazgraną i pokreśloną – wzywającą do czytania jej tajemnych szyfrów i poszukiwania wśród nich głęboko ukrytych linii własnego życia. Każdy, kto się tego podejmie, zostaje skazany na samotną bezdomność, czeka go los przechodnia i rozbitka, gdyż czas żeglarzy i pielgrzymów już minął. Read More