zdziwiłem się kiedy poeta
powiedział „umierają przeze mnie
wiersze” to był bardzo dobry
autor dlatego nie mogłem nie zaprzeczyć
zaprotestowałem gwałtownie gdy poeta
powiedział „umierają przeze mnie
świerszcze” to był bardzo dobry człowiek
co nigdy nie skrzywdził robaczka Read More
wybacz że dopiero w dniu dzisiejszym
zasiadam do listu (Konopnicki Mario,
Przelonskowski Werner, Pshyrembel
Hannelore, a ponadto Skurcz Siegfried,
Pschigoda Gerhard, Przybilski Hildegard
i Kurt Poprawa) na pewno się gniewasz
proszę więc żebyś się nie boczył na równie
wyruchanego Dycia tylko kiedy indziej Read More
Urodził się w roku komety, pod niebem zielonym od ruskich dionizydów, w bólu.
Niemowlęta krzyczą, niemowlęta płaczą, byłoby dziwne, gdyby nie płakał. Płakał. Potem przestał – ból był zbyt wielki. To milczenie zaniepokoiło rodziców.
Lekarze przeprowadzili skany neurologiczne, skonsultowali się z genetykami. (Niemowlę w milczeniu łykało powietrze rybimi haustami).
– To się zdarza, staza każdego dotyka inaczej, ułamek procenta zawsze wypada poza bezpieczne statystyki. W telewizji bez przerwy pokazują co efektowniejszych chimeryków, widzieli państwo.
Matka gryzła paznokcie.
– Ale… co mu właściwie jest?
– Mhm, boli go.
(Niemowlę zamykało i otwierało wilgotne oczy).
Ból można tłumić i można zmienić mózg tak, by bólu nie odczuwał, lecz każde rozwiązanie ma swoje konsekwencje. Read More
Jerzy Janusz Fąfara jest pisarzem wyjątkowym, a więc tworzy dzieła, których lektura sprawia odbiorcom nie tylko przyjemność, ale przynosi też pożytek poznawczy. Pomaga zajrzeć w głąb tajemnic, jakie rządzą ludzką naturą, nadając jej znamiona cudowności, daje możliwość przekraczania granic zakodowanej w nas egzystencjalnej zwyczajności ku obszarom niepojmowalnej potęgi bytu.
Czytanie Jerzego Fąfary zaczęłam – i w pewnym sensie skończyłam – na „Brzytwach kata Sellingera” (Rzeszów 2005). Mimo że poznałam też jego poezję i inne utwory fabularne, a także esej biograficzny o Józefie Szajnie „18 znaczy życie” (Rzeszów 2009), „Brzytwy” wniknęły we mnie najdotkliwiej i – mogę tak to chyba określić – ostatecznie. Read More
Był rok, wszystko jedno który, na pewno kolejny, charakteryzujący się jak to wtedy, minimalnymi zmianami na górze i stałym niedostatkiem mięsa na dole. W naszym mieście z okazji kolejnych świąt wybito wszystkie cielęta i kozy, niedziele pochłonęły drób.
Pociągiem relacji Łódź — Bydgoszcz jechałem do matki na coś, co dopiero po latach nazwano weekendem. Stacja Czerniewice, stamtąd spacerem niespełna pięć kilometrów do rodzinnego K., w plecaku smukła butelka cierpkiego rieslinga. W domu serdeczność i natychmiast niezmienny problem: co zjemy na niedzielny obiad. Moje propozycje dotyczące placków ziemniaczanych, „ślepego śledzia” (śledź bez śledzia), „dziada” (nazwa mówi za siebie), podrażniły na tyle ambicje matki, że udała się z tym problemem do ojczyma, siedzącego pod bzem w towarzystwie opędzającego się od ptaków wuja, zwanego od czasów powojennych Suchą Rączką. Tato zaciągnął się sportem, głęboko aż do pięt, zawył kaszlem, i po długim namyśle, gdy charczenie osiągnęło kres, powiedział coś, co wprawiło wszystkich domowników w osłupienie. Read More
Justynie
Pęka torba ze śniegiem; ulice stapiają się
pośpiesznie, woda wypłukuje nas z przerębli
jak karpie. Idą święta.
Musimy zrobić spis wydatków,
bo kryzys nie zamierza oszczędzać
ani na obrusach w bombki, ani twoich stringach.
Jakby to było najważniejsze: kurczenie
i rozkurczanie metalicznych zdań. Read More
I
W niektórych snach matki
rozwieszają dzieci na sznurkach
jak ociekającą pościel.
Zaraz po nich odsuwam się
od ciebie. Gdyby nie światło
księżyca w szklance wody,
czułbym się połknięty
jak pigułka w przedsionku,
w ciepłej dłoni. Read More