Nie śmierć jest zła, ale zła śmierć.
Nie życie jest dobre, ale dobre życie.
Chciałbym mieć maszynkę do wygodnego umierania,
tak zwyczajną, jak maszyna do pisania.
Być albo nie być: oto jest odpowiedź.
Nie śmierć jest zła, ale zła śmierć.
Nie życie jest dobre, ale dobre życie.

Możliwe, że bogowie hodują sobie nasze dusze tak,
jak my hodujemy ciała zwierząt: dla celów kulinarnych.

Ważne jest, aby mieć z czego żyć
i ważne, by mieć z czego umierać:
ze spełnionej miłości,
z wykonanego losu i powołania,
z usprawiedliwionego zaistnienia.

Wciąż mi się zdaje, że robię nie to co powinienem,
co naprawdę umiem, nie tu, nie teraz, nie z tymi ludźmi
i nawet nie w tym sobie, którym, jak mówią, jestem.

Śniło mi się, że trzymam cię w objęciach, a wtem druga ty
weszłaś do pokoju, zauważyłaś nas i wycofałaś się dyskretnie.

W nic nie wierzę, nawet w to, że nie wierzę,
i w końcu zgadzam się na rzeczy z księżyca wzięte;
ktoś tam zresztą był już na księżycu; życie prześciga bajkę,
urojenia – prawdę. Lecz zawsze będą nowe bajki,
bo człowiek musi się odżywiać rozumem i zmyśleniem,
z obu zrobiony, absolutem i wieczystym głupstwem.
(A jeśli coś opiera się we mnie Bogu,
tylko jemu, cały czas, to może to on sam,
wśród sporu żywiołów, biegunów, antypodów
opiera się we mnie sobie?)

Dwa poniżone wielkie symbole kosmiczne,
Koło i Trójkąt: na drzwiach szaletu publicznego.