dla M.D.

Pamiętam naszą sąsiadkę, mieszkała drzwi
obok. To z jej pomarszczonych policzków
i żółtych plam na skórze rodzi się ten
wiersz. Chodziłem do niej ze strachu
i z ciekawości – to była wina tacy, a raczej
bicykli w różnych rozmiarach, układach,
barwach – tak, nie trzymała ich na balkonie. Read More →

dziewczynki się bawią. malują syrenki z długimi ogonami
i długimi rzęsami. pragną mieć zielone włosy i suknię
błyszczącą łuską. tymczasem syrenki
odgryzają dziewczynkom głowy.
ich długie ogony uderzają o mur. zostają kości.

tak to jest, kiedy się nie zna mitologii.

rośniesz mi w brzuchu jak owoc, pestka,
z której kiedyś będzie drzewo, drzewa,
z których kiedyś będzie las, podłogi,
na których nauczysz się robić miłość,

szach i mat, wygrane wszystkie partie, a teraz
to chyba znowu mój ruch, kiedy ty jak zimowe
słońce jesteś czekaniem, czekaniem na białą
dłoń akuszerki, królestwo jej zwinnych palców, Read More →

Poczekaj na dzień, który wszystko odmieni
znowu na chwilę. Jak wszystko odmienia
spacer pustym parkiem, zmęczenie
na małej stacji, dokąd schodzisz z gór,
skąd wracasz, wiedząc, że to było na chwilę.
A krajobrazy wyłaniające się zza ciebie,
gdy siedzisz plecami do kolejnego celu podróży,
nakładają się na te rozwijane we śnie, w cieple,
jakiego nie udzielał sobą śpiący obok człowiek. Read More →

Z premedytacją mogę wyzbyć się twojego ciała,
składasz się w końcu z samego mięsa i kości.
Zbliża się lato jak parowiec do portu, truteń
do ula, a ty nadal płaczesz, że jesteś tylko
tuszą, rzeką bez ujścia, spalonym powietrzem. Read More →