Poczekaj na dzień, który wszystko odmieni
znowu na chwilę. Jak wszystko odmienia
spacer pustym parkiem, zmęczenie
na małej stacji, dokąd schodzisz z gór,
skąd wracasz, wiedząc, że to było na chwilę.
A krajobrazy wyłaniające się zza ciebie,
gdy siedzisz plecami do kolejnego celu podróży,
nakładają się na te rozwijane we śnie, w cieple,
jakiego nie udzielał sobą śpiący obok człowiek. Read More
Z premedytacją mogę wyzbyć się twojego ciała,
składasz się w końcu z samego mięsa i kości.
Zbliża się lato jak parowiec do portu, truteń
do ula, a ty nadal płaczesz, że jesteś tylko
tuszą, rzeką bez ujścia, spalonym powietrzem. Read More
Kubuś ma w piaskownicy twierdzę obronną
na swojego brata. Kocha się w dżdżownicy,
która właśnie wystawia główkę z ziemi: no chodź!
Ciągle żyje i pełza, więc jest fajna.
Brat zabiera dżdżownicę, precyzyjnym ruchem
urywa łeb. Spokojnie, robaki tak robią, że im odrasta. Read More
Człowiek ma swoje korzenie. Potem się otrząsa.
Mariutka odkurza w poczekalni piękny
wiersz o jesieni i jeszcze jedną ikonę
na temat przystawania. Nauczę Was niektórych kolorów.
Niebieski to znaczy niebo, biały to znaczy Bóg. Read More
Czy czujesz ten związek z wysoką kulturą, kiedy gasną
ekrany multipleksów i pojawiają się
naprawdę białe wiersze? Ostrzej, ostrzej, ostrzej:
wciąż można dookreślać, mówić: lód rozgranicza, prosimy tędy.
Gdzie zapisany błysk, współrzędne promienia z dnia pierwszego lutego.
Lustro, potem własna para butów i matówka na powierzchni.
Z tej pozycji widać: nic nie urośnie bardziej.
trudno to zrozumieć komuś kto go nie zna
komuś z jego otoczenia
i jemu też najwyraźniej
ale o takich sprawach się nie mówi
tak więc słowa które mogłyby to określić nie brzmią
bo skrzypią jak drzwi prowadzące do piwnicy
kiedy nic nie jest już jasne
kiedy szwankuje włącznik Read More
Babcia jest Norwidem
to wynik przemęczenia
Babcia jest Norwidem
Babcia już wie pójdzie do nieba
Babcia patrzę babci w oczy
to stanowczo za dużo na babci głowę
Babcia zna się na takich spojrzeniach
dziś będzie o parę groszy mniej Read More