wyczułam, że już od progu patrzył na mnie.
średniego wzrostu, szeroki w barach, szpakowaty.
nie wiem, czy to niemiec. nie słyszałam, jak mówi.
siedziałam w kucki nad pudłem konserw i naklejałam ceny.
biały, wysoko rozpięty fartuszek. nagle zorientowałam się, że: za wysoko.
pod spodem nie miałam nic. było gorąco, a fartuszek i tak
przyciasny. wolałam zapomnieć o majtkach. Read More →

wieś dragozetići leży na północnozachodnim krańcu wyspy.
tuż obok przystani promu w porozinie.
strome dojście, stłoczone uliczki, domy z tarasami,
kościół i stara włoska szkoła: wielki budynek z wielkimi
rozbitymi oknami, bo w szkole już od dawna się nic nie dzieje.
jedyne miejsce, które oddycha przestrzenią, wypełnione jest pustką.
tak naśladuje opowieść o wyspie, wielkiej i opustoszałej, albo tak się tylko zdaje, Read More →

yves wysłał mi sms:
pewna włoszka trzeci już dzień ogląda mnie pod wodą
a ja ją oglądam. jesteśmy tam nadzy i sami. gdy wypłyniemy, nie znamy się.
odpisałem mu w naszym codziennym slangu;
be cool! stay well! potem znów, jak świadczy następna wiadomość,
zanurkował, gdyż tam jest spokojnie i wyjątkowo pięknie.
rozumiałem to jego wołanie z drugiego, odległego brzegu. Read More →

skurcz na twarzy zapowiadał inną kolejność zdarzeń:
rozgrzane ulice, muzyka turecka pod oknami: jakbym się
na chwilę zagubił w nieznanym mi krajobrazie.
daremnie docierały tu poruczenia z odległego statku,
daremnie głos rozedrgany niósł się na wietrze: Read More →

profesor tabucchi wyjechał do indii
polegając na najlepszych książkach literatury portugalskiej,
na przykład na takim pessoa,
a potem kurwy w goi wzięły sprawę w swoje ręce
i tak powstał nowy rozdział,
który wielu teoretyków i dziś przyprawia o ból głowy.

profesor tabucchi chętnie zajada się indyjskimi ciasteczkami,
tłumacząc tekst pessoy i wymyślając wciąż nowe podstępy
dla swoich studentów na uniwersytecie w sienie,
którzy nigdy nogi nie postawili na świętej ziemi indyjskiej. Read More →

widzę przez okno kobietę.
dokładnie rozczesuje czarne włosy. długo i starannie.
zbiera je w węzeł i mocuje na czubku głowy.
sięga po pomidor, dorodny, dojrzałej czerwieni.
odgryza duży kęs, jak jabłka,
powiedziałaby babcia draga w takiej chwili.
sok kapie na jej bujne piersi. Read More →

na prawej ręce zawsze nosił czarną rękawicę,
był agentem bezpieki, był sekretarzem partii,
w roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym wstąpił do
chorwackiej wspólnoty demokratycznej i został burmistrzem
małego miasteczka gdzieś nad adriatykiem

ruszyli na koszary jugosłowiańskiej armii ludowej.
czarna ręka dowodził tą akcją,
on jeden znał wszystkie drogi,
on wiedział, gdzie są słabe punkty i oczekiwane kierunki natarcia Read More →