Ach rzeko, rzeko jakaś ty szczęśliwa
że tak swobodnie płyniesz sobie hen
i nowe poznajesz zapachy, krajobrazy
A ja wciąż tkwię w tym samym miejscu…
Ach topolo, a ja ci zawsze zazdrościłam
że tyle masz spokoju na wrastanie w głąb
pełni samej siebie i wszystkiego dookoła
bez złudnych euforii i gorzkich rozczarowań –
Usiadłem nad rzeką
i usłyszałem twoje Imię
a przecież to tylko ja
poszedłem nad rzekę
Usiadłem nad rzeką aby
odnaleźć twoją obecność
bo to ja zagubiony tam
szukałem łaski ocalenia Read More
fragment powieści
1.
Ojciec Homera był żołnierzem. Nie pamiętał wymarszu, tylko jego powrót z wojny. Mieszkał wtedy na wsi. Wyprowadzał właśnie krowy na gromadzkie pastwisko, kiedy przed domem zatrzymała się wojskowa ciężarówka. Po chwili z szoferki wysiadł mężczyzna o jednej nodze. Spojrzał na numer domu, włożył kostury pod pachy i przez otwartą bramę wszedł na podwórko. Był zwalisty, twarz koloru cegły. Chciał iść prosto, ale mu się to nie udawało. Przypominał cyrkowca kroczącego po linie. Kiedy upadł, Homer zostawił krowy i podbiegł . Stwierdził, że jest pijany; już spał, zgrzytając zębami. W parodniowym zaroście słońce wzniecało złote cekiny. Pobiegł do ogrodu po babcię. Read More
Wakacje od swego najwcześniejszego dzieciństwa spędzałem zawsze na Kaszubach, gdzie za wąskim pasem lasu, widocznym ze wsi na horyzoncie, rozciągało się morze. Ludzie wsi w tamtym czasie przerażali mnie swym stosunkiem do śmierci, zupełnie innym niż ten, z którym miałem do czynienia w Warszawie. W Warszawie śmierć była właściwie nieobecna w moim życiu, natomiast na kaszubskiej wsi po prostu się o niej mówiło. Chłopcy, z którymi godzinami bawiłem się na szerokiej, piaszczystej drodze wiodącej do sklepu, wiedzieli, że czuwa się przy zmarłym podczas „pustej nocy” i że schodzą się wtedy wszyscy ludzie ze wsi, nawet ci, którzy są ze sobą skłóceni. Read More
Jackowi Napiórkowskiemu
Na leśnej polanie trzy syczące żmije
nad źródełkiem wśród poziomek
owinęły się kiedyś wokół szyi
moich niebieskich letnich kolonii
Były to podróże do Raju
wśród pokrzyw wąskotorową kolejką
dzieci biednych rodzin
daremnie księżyc ich opiekun
ubrany na czarno
w noce jesienne na cmentarz przychodzi Read More
Pamięci mojej matki
To kres ciemności: życie masz za sobą
kamienie dróg w kurzu i głębokie wody
widzę naszych wędrówek ubogie gospody
które przypominały wnętrze grobu
Czym były formy moich poetyckich bytów?
teorią bez Esencji… jesienią i murem
moje radosne wizje schodzą z wielkiej góry
jak alpiniści którzy nie zdobyli szczytu Read More
Dziś kolęda jest tylko emocją folkloru
bez epifanii ozdobą wieczoru
osłabia mi ducha… okna kolorowe
od choinek i wspomnień wszystkich dzieci zachwyt
wydają mi się cmentarzami w Dniu Zadusznym
Czuję wstręt, kiedy kolęduje ateista:
telewizyjna osobowość marność
nie widzę w tej kolędzie swego domu,
kuzynki Jadzi… tylko gwizd kąpiącej się ironii
w krwi śmiechu i w krwi zwierząt… strach ogarnia Read More