Mroczny rycerz, reżyseria Christopher Nolan, USA 2008

Człowiek w przebraniu nietoperza, ikona kultury masowej, która przyciągnęła do kin w Ameryce rekordową liczbę publiczności, zaskakuje tym razem konstrukcją filmu, wyrasta ponad lekkostrawną rozrywkę dla mas. „Mroczny rycerz” to naturalnie kolejny obraz z Batmanem w roli bohatera, nie powinno więc dziwić, że tempo filmu, szybkie pościgi, a nawet zestawienie dobra ze złem, uosabianych przez Batmana z jednej, a Jokera z drugiej strony, zadowolą oko tej części publiczności, która oczekuje rozrywki. Taka niezbyt skomplikowana wizja świata to jednak złudzenie. Role w filmie zaskakująco odwrócono, to Joker jest głównym bohaterem, odmieńcem z pomalowaną twarzą, a udział, jaki przypadł mu w konstruowaniu finału, okazuje się kluczowy. Read More →

Krystian Piwowarski, Klaun, Dom Wydawniczy tCHu

Kim jest Klaun? A może Błazen? Czy jest nim Edmund Sobowski, główny bohater powieści Krystiana Piwowarskiego? W książce „101 zabaw filozoficznych” Rogera-Pola Driota jeden z rozdziałów zatytułowano „Bawić się niczym błazen”. Jacy według Driota stajemy się, zostając błaznami? Wędrujemy między przyzwoitością a obowiązkiem, udzielamy najmniej stosownych odpowiedzi, a nabrawszy pewności, że nie istnieje nic, co byłoby naprawdę poważne, ani życie, ani śmierć, ani miłość, reagujemy śmiechem. Do przeprowadzenia „zabawy”, której czas został określony na 30-40 lat, autor proponuje obranie kariery aktora, muzyka, artysty, filmowca. Read More →

Michał Rusinek, Jak przeklinać? Poradnik dla dzieci, Znak

Och, jakże piękny byłby świat, gdzie zamiast latarnianych pań
Ludzie słów dokoła używają, co w rynsztoku nie pływają,
Gdy złość się gotuje i nozdrza rozsadza. Michał Rusinek „łacinę” odradza:
„Jak przeklinać? Poradnik dla dzieci” – uczy co mówić, aby język nie śmiecił.
W nim są wierszyki poukładane, wieczkiem przekleństwa podomykane.
Ale słownictwo to jednak nie wszystko.
Zilustrowano tę piękną księgę, aby nas kusiła na potęgę,
Marta Ignerska i Joanna Olech pomalowały w niej każdą stronę.
Tutaj karteczki numerów nie mają, bo po kolorze się rozpoznają.
Czy warto wdać się w ten eksperyment? Czy warto z przekleństw robić drwinę? Read More →

Szymon Babuchowski, Wiersze na wiatr, Fronda

Szymon Babuchowski, mimo młodego wieku, zaistniał już znacząco w środowisku literackim – jako poeta religijny. Jednak jego najnowsze dzieło „Wiersze na wiatr” jest zapisem kryzysu wiary, publiczną spowiedzią, świadectwem przejścia duszy przez noc.
Odniosłem wrażenie, że świat wewnętrzny twórcy, trzymany w karbach wartości chrześcijańskich, omal nie rozpadł się. Rozluźnieniu uległa też staranna, wystylizowana na klasyczną, forma poetycka. Babuchowski klasycysta odkrył w sobie pasję barbarzyńcy, tymi słowami sam siebie określa na autorskiej stronie internetowej. Tak bywa… „gdy miłość pisze”. W takim stanie: „Wiersz się pisze” niemal sam. Lecz przy tym nieraz splączą się wątki, a gonitwa myśli może wywieźć na bezdroża. Read More →

Na szali znaków, wybór wierszy, przekład, opracowanie, wstęp i posłowie Krystyna Rodowska, Biuro Literackie

Lektura antologii, zwłaszcza antologii poetyckich, porusza w sposób wyjątkowy. Czytelnik bowiem pozostaje nie tylko sam na sam z tekstami, które działają na jego wyobraźnię, ale staje także wobec zagadki takiego a nie innego doboru autorów tych tekstów. Ale to nie wszystko – kiedy mowa o antologiach poezji obcej, mamy do czynienia z przekładami, z przeniesieniem jakiejś całości znaczącej i żyjącej dotąd w odmiennym języku, korzystającej z jego bogactwa brzmieniowego i wersyfikacyjnego w świat zupełnie inny, rządzący się innymi regułami. Read More →

Dariusz Muszer, Wolność pachnie wanilią, tłumaczenie Dariusz Muszer, Wydawnictwo Forma

Podobno Montezuma miał poczęstować przybywającego z daleka (i na nieszczęście podobnego bogu) niejakiego Hernána Cortésa napojem czekoladowym z dodatkiem wanilii. Co stało się potem, jest sprawą wiadomą, wystarczy podsumować, że wizyta nie wyszła Montezumie na dobre. Z książką Dariusza Muszera jest w pewnym sensie podobnie, ufny czytelnik wpuszcza, docenionego bądź co bądź, autora do zacisza swojej duszy, a ten cóż tam wyprawia? Bałagani? To mało powiedziane, choć czytelnik wychodzi z tego spotkania cało. Read More →

„Pałac Ostrogskich” – tytuł najnowszej książki Tomasza Piątka, a także nazwa jednego z warszawskich budynków. Pisarz do grona legend związanych z tym pałacem dosnuł kilka nowych opowieści. Jedno z pierwotnych podań mówi, że w piwnicach owego budynku do dziś zamieszkuje księżniczka, niegdyś zaklęta w złotą kaczkę. W bliźniaczym „pałacu” stworzonym przez Piątka aż roi się od innych znamienitych osobistości: Beethoven, Puszkin, Polański, Newton, Chopin, Bonaparte czy sam gospodarz tegoż bankietu, Tomasz Piątek. W takim towarzystwie nietrudno jest płodzić wywody na temat muzyki, malarstwa, historii, medycyny, kondycji współczesnego świata. Tym oto zestawem tematów raczy nas autor w „Pałacu Ostrogskich”. Read More →